ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ.....

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΟΛΕΝΤΑΣ

ΑΣ ΛΗΞΟΥΝ

Aς λήξουν ας λήξουν τώρα οι ερμηνείες όλες τώρα ας λήξουν οι δυνάστες του στείρου λόγου οι στεριανοί οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια του ουρανού οι συγκροτημένοι νόες που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα τώρα ας καταλήξουν τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων οι χαμηλοί τόνοι και τα low profile των φιδιών της κοινωνίας της γης τώρα ας καταλήξουν ας λήξουν τώρα τα θεσπισμένα όλα τα θεσπισμένα διατάγματα τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις η ψεύτικη συγκίνηση των δυναστών φιλάνθρωπων τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι που κρύβουν τον ουρανό ο ουρανός ας κρεμάσει τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ των φιδιών της κοινωνίας της γης τις ψυχρές καριερίστες που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι να βρουν να την πουλήσουν στην υψηλότερη δυνατή τιμή ας τις αγνοήσουν οι αλήτες του Θεού στη γη μέχρι να λήξει η σπέκουλα, τα κέρδη, οι απολαβές, οι αμοιβές, οι μισθοί και οι αποζημιώσεις τώρα ας ανθίσουν τα πάθη, τα έντονα συναισθήματα οι μανίες, οι έντονες ροπές οι εκρήξεις οργής, τα ξεσπάσματα θυμού, η θέρμη οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών τώρα ας ανθίσουν οι λύκοι της στέπας τώρα ας κατασπαράξουν αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς, τώρα να λήξουν οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού τους αλήτες του Θεού ας δείξουν τώρα να λήξουν οι απαθείς, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι οι άνευ πάθους, οι παθητικοί, οι αδρανείς οι ουδέτεροι, οι μη αντιδρώντες οι διπλωμάτες που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού τώρα ας καταλήξουν οι στέγες των λιπαρών κάφρων τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα την άσφαλτο του κέρδους το κέρδος ας λήξει. Το χάσμα, μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της αγάπης ας λάμψει για όλες τις σπέκουλες της κοινωνίας της γης και ύστερα ας λήξουν καθώς και ο άνθρωπος που παίρνει χρώμα ζωντανού λίγο προτού πεθάνει έτσι και οι αστοί, μικροαστοί, μεγαλοαστοί τα γραφεία των υπουργών ας καταλήξουν τώρα και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου οι κομψοί αθεϊστές οι αλήτες του Θεού που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού και τους γύπες που το καθοδηγούν μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού για να το αρμέξουν, να το μπολιάσουν να μεγαλώσει να το βιάσουν ξανά και να του καταστρέψουν την ψυχή. Τώρα ας ανθίσουν οι που συγκινούνται άνευ λόγου, τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι, οι κομψοί εξυβριστές τώρα ξανά ας ανθίσουν όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος πως πάντα θα έχουν συντρόφους σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος να βγω κι εγώ στο φως που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τους ποιητές και να τους πω κι εγώ, να συνεχίσω, ας λήξουν όλα τα ποιήματα που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή οι ακαδημίες των ληγμένων ψυχών που τα βραβεύουν καθώς πιστεύουν πως οι μικροί καρτέσιοι έχουν κάτι να δώσουν απ’ τις μικρές οπτασίες εδώ χάμου κι εκεί χάμου που χαμουρεύονται ας λήξουν ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo ας γίνουν όρια δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή φάκες στους μπολιαστές, ερευνητές, ποντίκια ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες οι εργατοπατέρες οι μέλλοντες υπουργοί οι εκπρόσωποι τύπου ας καταλήξουν οι εργασιομανείς, οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα και της ανούσιας έρευνας που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της η θέση που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα ας λήξουν και ας ανθίσουν τα παλικάρια που ψήνονται όλη μέρα και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις και ξαναψήνονται την άλλη μέρα και διατηρούνται νέοι μόνο για ν’ αγαπούν και να δίνουν τον κόπο τους σ’ ένα ζεϊμπέκικο η Λίλια* που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά ενώ ήταν φτωχή και ορφανή μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα η Λίλια η μόνη του κόσμου ελπίδα.